Sizler de takdir edersiniz ki aşk karmaşık bir his. Bazen başımız karışır, hislerimiz birbirine girer. Birine ilgi duymak, ona duyduğumuz hislerin sevgi olup olmadığını sorgulamamıza neden olabilir. Hangi hissin gerçekte bizi yönlendirdiğini anlamak için birden fazla vakit kendimize sormamız gereken bir soru var: Gerçekten onu seviyor muyum, yoksa yalnızca ona takıntılı mıyım?
Aşk, hem kalbi hem de aklı birebir anda meşgul ederken, ortaya dilek ve takıntılar da girebilir. Pekala sevgi ile takıntı ortasındaki o ince çizgiyi nasıl ayırt edebiliriz?
Zaman vakit, sevgi, takıntı ve istek kavramları birbirine girebilir.
Bir şahsa tıpkı anda bütün hisleri hissedebiliriz. Ama günün sonunda aslında bu hisleri birbirinden ayırt edebilmek ve bunları anlamlandırabilmek son derece kıymetli. Münasebetlerin temel taşı da aslına bakarsanız bunların üzerine şurası.
Peki birini hakikaten sevdiğiniz nasıl anlarsınız? O kişiyi seviyor musunuz, arzuluyor musunuz, yoksa yalnızca başınızın içinde elinizde olmadan yalnızca duruyor mu? İsterseniz, bunun karşılığını daima birlikte öğrenelim…
Gerçek aşk, beyninizde farklı bir halde çalışıyor.
Araştırmalara nazaran, birine hakikaten aşık olduğunuzda beynin ödül sistemi, bilhassa dopaminin salgılandığı bölgeler etkin hale geliyor. Bu durum, kişiyi düşündüğünüzde sizi sözün tam manasıyla “iyi hissettiren” bir dopamin patlamasına sokuyor. Lakin işin değişik kısmı burada başlıyor. Bu beyin aktiviteleri yalnızca “arzu”yla ilgili değil, birebir vakitte bağlılık ve itimatla de alakalı.
Buna karşılık, yalnızca tutkulu olduğunuz birinde, daha çok beynin dürtüsel, ani kararlarla ilgili bölgeleri çalışıyor.
Yani birine çekilmek, ona saplanmak ve onunla bir an evvel birlikte olmak istemek öbür; birine güvenmek, onunla bir hayat kurmak istemek ise apayrı şeyler.
Psikologlara nazaran aşkın üç ana kademesi var: Şehvet, çekim ve bağlılık.
İlk evrede hormonlar mecnun üzere çalışıyor. Dopamin, serotonin… Ancak sonra işler yavaş yavaş durulmaya başlıyor. Karşınızdaki insanın yalnızca ‘çekici’ olup olmadığını değil, hayatınıza ne kadar uyduğunu, dertleşmeye kıymet olup olmadığını düşünmeye başlıyorsunuz. İşte burada devreye ikinci etap giriyor, o da gerçek bağ kurma. Onunla sohbet etmek sizi rahatlatıyor mu? Onunlayken kendiniz olabiliyor musunuz? Yoksa hala “beni beğeniyor mu” diye düşünüp gergin mi oluyorsunuz?
Birçok ilgi bu noktada eleniyor. Zira yalnızca fizikî çekimle kurulan alakalar, vakitle zihinsel ve duygusal doyumu sağlayamıyor.
Oysa gerçek aşk dediğimiz şey, partnerinizin kusurlarını görebildiğiniz ancak hala yanında kalmak istediğiniz bir yerden başlıyor.
Bilimsel makaleler, bu ayrımı netleştiriyor. 2011’de yayınlanan bir çalışmada, 10 yılı aşkın müddettir evli olan çiftlerin beyin aktiviteleri incelenmiş ve bu bireylerin hala aşık olduklarında beynin birebir bölgelerinin faal olduğu gözlemlenmiş. Demek ki aşk süreksiz olmak zorunda değil, lakin o “ilk bakışta çarpılma” hissini gerçek sevgiyle karıştırmamak gerekiyor.
Son olarak, şu soruyu kendinize sormanız kâfi: “Onun yanında olmaktan huzur mu duyuyorum, yoksa yalnızca beni sevdiği sürece mi uygunum?” Şayet yanıt ikincisiyse, bu aşk değil; kısmen takıntı olabilir.
Peki sizler bu hislerin ayrımını yapabiliyor musunuz? Yoksa akışta mı kalıyorsunuz? Yorumlarda buluşalım!
