Çok korktum.
O kadar çok korktum ki, kaygıma şaşırıp endişemden korktum!
O gün Ayda beni arayıp biz Esrayı “C” harfi ile koruyoruz dediler dedi. Sonra Betsi aradı, kum saati bitmek üzereydi, az kaldı dedin, geri dön artık dedi.
Yatağa o kadar geç yattım ki, sarsıntının beni uyandırmasına gerek kalmadı… Hasret yanımda uyuyordu, tahminen uyanmaz dedim, korkmasın dedim. Biraz etrafa baktım, burada bir şey olmaz bize. Uzayınca zelzele yavaşça sırtını okşadım. Mardin’in kayaları üzerinde taştan bir otelin içinde ne olabilir ki! Hasret dualarla uyandı, Murat süratle kalktı lisanında duası… Bende bir rahatlık, ‘dışarısı kar çıkmayın, merak etmeyin birşey yok! Üşütmeyin soğuk…’ dedim.
Tv’yi açtığımızda, ne Hatay kalmıştı ne Maraş…
Yollarda yarıklar, çekmeyen telefonlar, çaresizliğin sözsüzlüğü…
Sonra öğrendim ki Urfa da yıkılmış…
Daha dün Urfa’ya gitmekten vaz geçtik, aptal bir konforculuk yüzünden. Bazen şımarıklık güzeldir.
İstanbul’a dönebilecek miyiz bilmiyoruz, havaalanları kapalı, uçaklar kalkmıyor…
Konuyu anladık mı emin değilim…
Bir hafta sonra tekrar tıpkı yerdeyim, evvelden bildiğim kentlerin hafızamda kalanları ile başbaşayım. Artık hafızamdaki fotoğraf değişik bir “şey” ile değiş tokuş yaptı.
Hatay’a girerken, otomobilden inip toprağa kapandım. Ağlamaktan içim çıktı, kimse ayıplamasın lakin “toprağa; sana saldırmasınlar, senin bir kabahatin yok” diyerek ağladım.
23 Nisanda tüm camlar birbirine vurup heykellerim yerde bin kesime ayrılırken sakin kalamayışıma şaşkınlıkla baktım. Adım atamayan bacaklarıma, neyin gerçek olduğuna karar veremeyen aklıma…
Sonra aşağı indim, herkes aşağıdaydı.
Aslıyı aradım, az ötemde benim üzere eski bir apartmanda oturuyor, düşmedi telefon… Gülşen yazdı, yeni çıkmıştı aslında benden. Dayım aradı, panikle…Özgür gelmişti İsviçre’den, iki blok yanımda konutları, yoldaymış hissetmemiş. Mert’e yazdım, yeterliymiş. Kardeşim aradı, Betül aradı, annem aradı, İren aradı, Betsi’yi aradım, Nazlı geldi… ‘boşver seansı kahve içelim uygun misin?’ dedi.
‘İyiyim, seans yaparız bir şey yok, kırılanlar canımı sıktı sanırım’ dedim ve sonra biraz yürüdük…
Nazlı gitti, meskene geldim. Yemek yapmaya başladım, babam aradı. Tekrar sallandı bina, bacaklarım çözüldü. Dışarı çıkmadım, sessizce ağladım.
Nedenini bilmeden… Domates mevsimine geliyoruz yavaş yavaş, ne hoş. Küp küp doğradım, çok düzgün oldular.
Deprem çantası hazırlamadım. Montumu giyip oturdum koltuğa.
Donuk donuk baktım, kırılıp dökülenleri toplamadım da.
Sonra Yanılgıya gittiğimde göz göze geldiğim genç adam geldi gözümün önüne, iki dünya ortasına sıkışmış yüreğinden bir gıdımcık dışarı atılan mahçup bakışıyla. Güya bir ayıbı var üzere, o denli göz kapaklarının ve yükselen omzunun arkasına gizlenmiş gülümsese bir acayip, görmezden gelse öbür bir öykü… Başka dünyaların insanlarıyız o anda, ondaki deneyim bende yok.
Bendeki itimat ve rahatlık da artık onda sonsuza kadar yok!
Bir evvelki mesken sahibim Moshe’yi düşündüm. Bu bina yıkılacak diye nasıl da tutturdu, bir sürü insanın hayatını başkalarının itirazına, sistemin tartısına, hesapta olmayan dünya kadar harcamaya rağmen… Öncelikleri insanların kimliğini nasıl da ele veriyor, gözlerim doldu bu sefer hoş kalplere…
Sosyal medyada sarsıntıdan sarsıntıya biraz daha yaşlandıklarını fark ettiğimiz dedeler…
Toprağa dönüp senin bir kabahatin yok dedim yeniden lakin artık bizim çok anımız, anılarımızda acı dolu fotoğraflar, ulaşamadığımız beşerler, kedilerden medet umup donmaya yüz tutmuş çocukları ısıtması için ettiğimiz dualar var. Tekrar de sen bilirsin…
Yaşamımızın, geleceğimizin, hayallerimizin, niyetlerimizin, sahip olduğumuz vaktin, düşlerimizin hafızamızdaki tekraren terkedilmişliğin ve yok sayılmışlığın travmasına bağlanması olandan daha çok yordu bizleri.
Doğanın hareketine değil, hırsların karanlık çukuruna düştük 6.2 şiddetinde hem de tam yerinde, Silivri’de.
Aynı hırsların daha büyük endişe balonlarına hakikat kulaç atıyoruz daima beraber…
Ayasofya yıkılır mı diye soruyor biri…
O yıkılmaz, ancak geri kalan yıkılır.
Ilk sorum Ayasofya değil, ‘telefonlarımız çeker mi?’ oldu.
Şehri terk etmek isteyenlere ya da ulaşmak isteyenlere ikili bilet tarifesi uygulamayan havayolu şirketi olur mu?
Birinin hiç eğitmediği vicdanına feda mı ediliriz yoksa başka binlercesi gibi…
Cevabını bildiğimiz sorulara ve sırtımızdaki kambura kırgın kalplerin, kızgın akılların ülkesinde derin bir nefes alıp ocağa koydum tencereyi. Zira biz tıpkı vakitte her şartta hayatı sürdürmeyi de uygun biliriz. Öğrenmemiş olmayı dilediğimiz bilgilerle zenginleşen dimağımızı temizlemek, düzenlemek için çalışırız.
Sonra silkeleniriz, tıpkı yeryüzü üzere sırtımıza kambur olanları düşürmek için. Düşmezlerse daha da şiddetli silkeleniriz, ta ki sırtımızdan düşenlerin gözleri gözlerimize değene kadar.
Deprem, yırtılan fay, sevgiden daha çok içimizde. Dedelerin söylediği üzere, artık 1.5m yırtıldı, kalanı bir avazda!
İnsanın yaptığını ilah düzeltmez, insan düzeltir. Yapılacak bir şey kalmadığında açılır eller, zira herkes duayı hak edecek emeği göstermiş, değeri vermiştir.
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar külliyen muharrirlerinin özgün fikirleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir. ©Onedio
