21. yüzyıldayız. Bilimin, hukukun, insan haklarının asırlardır inşa ettiği birikimin içindeyiz. Ne yazık ki hala çocuk yaşta evlilikleri konuşmak zorunda kalıyoruz. Halbuki bu husus tartışmaya kapalı olmalıydı. Zira çocuk yaşta evlilik bir gelenek değil, bir cürüm.
Erken yaşta evliliği yasal bir başlık altında gündeme almak, çocukların hayat haklarına, bedensel ve zihinsel bütünlüklerine direkt bir tehdittir.
Bu tıp evliliklerin özünde, çocukluk haklarının ihlali, eğitime erişimin kesintiye uğraması, toplumsal cinsiyet eşitsizliğinin pekişmesi ve birçok vakit örtük ya da açık bir cinsel istismar gerçeği yatar.
Bir çocuk, ne fizikî olarak ne de duygusal olarak evlilik sorumluluğunu taşıyabilecek kapasitededir. Vücut şimdi büyümekte, zihin ise dünyayı tanımaya çalışmaktadır. Çocukların oyunla, eğitimle, merakla ve sevgiyle büyümesi gerekir. Meğer erken evlilikler bu süreci zorla durdurur. Genellikle okulu yarım bırakmak zorunda kalan çocuklar, ebeveynlik ya da konut sorumluluğu üzere ağır yüklerle karşı karşıya kalır. Çocukluk, bir yetişkinin gölgesinde sönüp sarfiyat.
“Rıza” Geçersizdir
Toplumu bu bahiste en çok yanıltan şey, kimi vakit istek kavramının yanlış kullanılmasıdır. 13-14 yaşındaki bir çocuğun onay vermesi, hukuken ve ahlaken geçerli bir istek manasına gelmez. Zira çocuk, hala karar verme yetisi gelişmekte olan bir bireydir. Yetişkinlerin yönlendirmelerine açıktır, baskıya karşı koyamaz. Bu nedenle çocuk yaşta evlilikleri konuşurken ‘istemiş’ ya da ‘aile kararıyla olmuş’ üzere tabirlerin arkasına saklanmak, büyük bir adaletsizliktir.
Cinsel istismarı önlemek, yalnızca cezalarla değil; çocukların hayat alanlarını korumakla, haklarını tanımakla mümkündür. Erken evlilik, birçok vakit görünmeyen bir istismar biçimidir. Fizikî sonların ihlalidir. Çocuğun hayata hazırlanmak yerine hayattan koparılmasıdır.
Bunu Onaylanacak mıyız? Tarihin Neresinde Duracağız?
Toplum olarak çocukları koruyacağımız argümanıyla büyütürken, onları evlilik ismi altında istismara açık hale getirmek, büyük bir çelişkidir.
Bu mevzu tartışılır olmaktan çoktan çıkmalıydı. Konuşmak bile utanç verici. Lakin ne yazık ki hala, kimi vakit medyada, kimi vakit siyasi tartışmalarda bu bahsin geçtiğine şahit oluyoruz. İşte bu noktada sesimizi yükseltmek, sadece bir etik sorumluluk değil, insani bir zorunluluktur.
Unutulmamalı; sessizlik suça iştiraktir. Çocuklarımızın çocuk kalabilmesi için konuşmalı, yazmalı, haykırmalıyız.
X
Web
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar büsbütün muharrirlerinin özgün niyetleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir. ©Onedio
